Historia naszej parafii1

Parafia Św. Antoniego liczy 1850 wiernych, powstała z parafii Św. Wojciecha i parafii NMP Matki Zbawiciela Ojców Salwatorian.

W 1995r. biskup Herbert Bednorz zwrócił się do Urzędu Miasta Mikołów o wydanie wskazania lokalizacyjnego w dzielnicy Reta na budowę kościoła. Sprawę oddalono ze względu na zastój w budowie osiedla. W 1994r. Ks. Budowniczy Stanisław Szeja otrzymał od Ks. Arcybiskupa Damiana Zimonia zlecenie prowadzenia budowy kościoła wraz z zapleczem administracyjno – mieszkalnym na Recie. Cała historia parafii rozpoczęła się od wyznaczenia miejsca na budowę obiektu sakralnego wraz z zapleczem administracyjno – plebanijno – katechetycznym od wyznaczenia miejsca budowy przy ul. Zielonej – był to teren Mikołowskiej Spółdzielni Mieszkaniowej. Teren ten został przeznaczony pod budowę. Budowniczy mieszkał przy parafii Św. Urbana na Kamionce – natomiast rozpoczęła się praca duszpasterska związana już z odwiedzinami chorych, co I-szy piątek odwiedzinami duszpasterskimi i rozpoczęciem pertraktacji związanych z zezwoleniem na budowę tymczasowej kaplicy, a potem obiektu sakralnego. Do tego czasu zanim powstała tymczasowa kaplica wierni gromadzili się na nabożeństwach majowych pod krzyżem na Recie przy ul. Reta. Najpierw rozpoczęto budowę kaplicy 19.06.1995r. – wykop pod fundamenty kaplicy – teren ten został poświęcony. Trwały prace budowlano – dekarskie, zakończono budowę kaplicy o powierzchni 210m ² w przeciągu 3 miesięcy. Kaplice budowało 12 wspaniałych ze „stałej ekipy mężczyzn” – których nazwiska i imiona zapisane są z Kronice Parafialnej. Pracom budowlanym przewodniczył ojciec Ks. Budowniczego Ewald Szeja – budowlaniec, który przebywał na budowie kaplicy od 6 ⁰⁰ – 22 ⁰⁰ codziennie. Podczas poświęcenia tej kaplicy przez Ks. Arcybiskupa Damiana uczestniczyli parafianie Św. Antoniego, Parafii Mikołowskich – liczba wiernych przekroczyła 600 osób. W kaplicy Antoniego przezywaliśmy Ofiary Mszy Świętych, Rekolekcje parafialne, przedwizytacyjne, pogrzeby, śluby, udzielano sakramenty święte, odprawiano nabożeństwa do Św. Antoniego, Nabożeństwa do Miłosierdzia Bożego, Adoracje Świętego Sakramentu, Nabożeństwa majowe, powołaniowe, różańcowe. Przeżywaliśmy Pergrynację M.B. Częstochowskiej 12.02.1997 r. (środa popielcowa) wraz z Ks. Biskupem Gerardem Bernackim – pergrynacja zgromadziła wielką liczbę parafian – była to „manifestacja wiary”. Powstała w parafii grupa Franciszkańskiego Zakonu Świeckich, Zespołu Charytatywnego (chorzy otrzymują z okazji dnia chorych kołacz śląski i paczki – jak również paczki z kołaczem przed świętami wielkanocnymi i Bożego Narodzenia). Chorzy są szczególnie cenną cząstką parafii, ofiarują swoje cierpienie w intencji budowy kaplicy i nowego kościoła. Rada duszpasterska służyła radą i pomocą duchową i wsparciem Księdzu budowniczemu. Powstały w parafii Róże Różańcowe na Recie i Goju, które gorąco się modliły o pomyślność budowy naszej świątyni. Tymczasowa parafia została ustanowiona przez Ks. Arcybiskupa Damiana Zimonia 17.07.1996r.

Od 1995r. Ks. budowniczy starał się o pozwolenie na budowę obiektu administracyjno – plebanijno – katechetycznego i sakralnego (kościoła). Zgodę na budowę naszej nowej świątyni Ks. budowniczy otrzymał w kwietniu 1997r.

05.05.97r. – pierwszy wykop pod plebanię i zaplecze katechetyczne

20.05.97r. – betonowanie fundamentów, części plebanijno – katechetycznej.

Budowa całego obiektu administracyjno – katechetyczno – plebanijnego trwała 2 lata. Powierzchnia probostwa wynosi 600m2. Cały obiekt plebanijny w stanie surowym budowało 12 wspaniałych mężczyzn ze „stałej ekipy” natomiast całe wykonanie plebani części administracyjno – katechetyczno – mieszkalnej wykonała firma budowlana Zakład Remontowo – Budowlany Edward Ratka z naszej parafii. W dwukondygnacyjnej części probostwa znajduje się w dolnej części duża sala, która przeznaczona zostanie na świetlicę parafialną. Górna sala katechetyczna – około 80m ² przeznaczona jest na spotkania opłatkowe, modlitewne, odpustowe, katechetyczne (katecheza dla młodzieży, dorosłych). W części plebanijnej znajduje się kancelaria parafialna. Całkowite zakończenie prac dachowych, założenie okien na probostwie nastąpiło późną jesienią 1999r. W naszej kronice parafialnej pod datą 31.01.1999 r. znajduje się bardzo cenny wpis Ks. Arcybiskupa Ignacego Jeża – który wielokrotnie odprawiał Mszę Św. w naszej kaplicy odwiedzając swoją rodzinę P. Lubowieckich, mówiąc, że jest przyjacielem naszej wspólnoty i modli się w intencji naszej wspólnoty i budowy naszego nowego kościoła”. W kaplicy tymczasowej przeżywaliśmy bardzo uroczyście Rok Jubileuszowy 2000, w którym rozpoczęliśmy budowę naszego nowego kościoła. Firma budującą kościół był Zakład Remontowo – Budowlany Edward Ratka – naszego parafianina. Wznoszono mury dolnej części kościoła, w której znajduje się sala 380m (na spotkania religijne, Jasełka, wspólne wigilie dla biednych parafian – spotkania charytatywne). Kaplica dzienno – rotundowa wykonana z cegły klinkierowej – do odprawiania Mszy Świętych w tygodniu dla starszych parafian – emerytów, ogrzewana podłogowo i dom pogrzebowy – kostnica z katafalkiem (chłodnią) na 2 trumny. Dolna część kościoła posiada powierzchnię 750m ² . Po wzniesieniu dolnej części kościoła przystąpiliśmy do zalania stropu kościoła 18-25.03.2001r. – zakończono betonowanie stropu kościoła. W międzyczasie budowano górną część kościoła – wznoszono dzwonnicę parafialną. Wznoszono też mury kościoła nowej świątyni. Firma „Andrewex” ze Szczecina w 2004r. założyła wiązary z drzewa klejonego, które stanowią konstrukcję dachową kościoła – potem przystąpiono do pokrycia dachu – dachówką Brassa. 19.06.2004r. założono świetlik dachowy ważący 12 ton z drzewa położony na wiązary dachowe specjalnym dźwigiem. 17.04.2004r. Ks. budowniczy przeżywał uroczystość 25 lecia kapłaństwa – zgromadził się na uroczystej Mszy Świętej cały rocznik na czele z Ks. Biskupem Gerardem Bernackim. Podczas budowy kościoła rozwija się życie duszpasterskie, duchowe – szczególnie uroczyście obchodzone są Procesje Bożego Ciała (każda trasa procesji każdego roku innymi ulicami) z modlitwą i śpiewem pieśni eucharystycznych na ustach. Na pierwszym miejscu stawialiśmy budowanie wspólnoty duchowej – duchowego kościoła w sercach wiernych. Poprzez katechezę, kręgi biblijne wgłębialiśmy się w treści chrześcijańskie, moralne. W sposób szczególny zwracałem rodzicom uwagę na katechezie życia religijnego w rodzinach naszych. Kładłem jako duszpasterz wielki nacisk na życie modlitwy w naszych domach. Figurka Matki Bożej – podczas Rorat, nabożeństw różańcowych gościła w naszych domach, gdzie odmawiano różaniec z wszystkimi domownikami. Podkreślając parafianom, że jesteśmy kościołem domowym. Wielu parafian z Bożą pomocą wróciło do wspólnoty – wielu zagubionych duchowo odnajdywało z Bożą pomocą i łaską drogę powrotu do Boga. Wspólnota rozwija się – jednoczy – konsoliduje się, chociaż parafianie pochodzą z dwóch wspólnot Św. Wojciecha i Ojców Salwatorianów – duch Św. Antoniego dominuje w parafii, jak również nabożeństwo do patrona parafii. Uprosiliśmy wiele łask dla całej wspólnoty, dla indywidualnych parafian wyprosiliśmy łaskę zdrowia. Rozwijać będziemy kult do Św. Ojca Pio – obraz jego widnieje w naszym prezbiterium i również Ojciec Pio ma wielu czcicieli w naszej wspólnocie. Niech Duch Boży ogarnie całą wspólnotę Św. Antoniego i niech kościół duchowy rośnie w sercach parafian bo jesteśmy wszyscy świątynią duchową w Chrystusie Naszym Panu.

Od roku 2006 – 2008 wykonywaliśmy wykończenie wnętrza, aby świątynia ta zachowała swoją sakralność i funkcjonalność. Cały projekt obiektu sakralnego sporządził Prof. Dr. J. Rabiej z Politechniki śląskiej – architekt. Budowę całego kościoła dolnej i górnej części prowadził Zakład Remontowo – Budowlany Edward Ratka – parafianin. Cały kościół w swej wewnętrznej i zewnętrznej architekturze zachowuje swą sakralność i funkcjonalność. Nad ołtarzem wisi krzyż franciszkański 3m/4m ważący ponad 300 kg, wykonany od strony malarskiej P. Michała Talik, natomiast obrazy Św. Antoniego i Św. Ojca Pio wykonał artysta, malarz, rzeźbiarz P. Piotr Kłosek z żoną Ewą. Również firma Kłosek wykonała ławki, konfesjonały, sedilia i meble zakrystyjne. Tabernakulum, chrzcielnicę wykonał P. Bronisław. Szczęśliwie z Bożą pomocą i Św. Antoniego, parafii patronackich, parafii dekanatu mikołowskiego i parafii gościnnych – sponsorów, dobrodziejów „ludzi dobrych serc” wybudowaliśmy świątynię ku czci Św. Antoniego z Padwy. 10.12.2009r. Ks. Arcybiskup Damian Zimoń dokonał poświęcenia nowego kościoła o godzinie 16 ⁰⁰ . Wyrażamy wielką wdzięczność Ks. Arcybiskupowi Damianowi za poświęcenie nowego kościoła, gdzie uświadomiliśmy sobie, że miejsce, na którym stoimy jest święte, jak również słowa skierowane do licznie zebranych parafian, parafii dekanatu mikołowskiego, parafii patronackich i gościnnych wraz z licznie zgromadzonymi kapłanami, abyśmy w trudnych czasach kryzysu byli świątynią Boga, gratulując tak pięknej świątyni – „ona będzie służyć wam, ale także następnym pokoleniom”. Bogu niech będą dzięki za wielkie dzieła, których dokonał dla nas.

Niech Bóg Błogosławi Wszystkim, którzy przyczynili się do wzniesienia tej nowej świątyni przez wstawiennictwo Św. Antoniego z Padwy.

Ks. Proboszcz
Stanisław Szeja

Budowniczy Kościoła

 Zgodnie z dekretem Księdza Arcybiskupa Wiktora Skworca, w dniu 27 lipca 2019 r. Ks. Proboszcz Stanisław Szeja, Budowniczy Kościoła przeszedł na emeryturę. Od 28 lipca 2019 r. nowym proboszczem parafii jest Ks. Adam Sekściński.

Patron parafii

Święty Antoni z Padwy urodził się w 1195 w Lizbonie. Pochodził z bogatej, szanowanej rodziny. Ochrzczono go imieniem Ferdynand. Przed 20 r.ż. wstąpił do zakonu Kanoników Regularnych św. Augustyna. Studiował dzieła klasyków łacińskich i święte księgi. Ponieważ ciągłe wizyty krewnych utrudniały mu skupienie się na nauce, poprosił w końcu przełożonych o przeniesienie do Opactwa Świętego Krzyża w Coimbrze (ówczesnej stolicy Portugalii). W 1219 otrzymał święcenia kapłańskie. Kiedyś przez przypadek poznał pięciu franciszkanów podążających do Maroko aby nauczać muzułmanów. Ferdynand był pod wrażeniem ich prostego, ubogiego, ale jakże pogodnego stylu życia. Rok później otrzymał wieści, że zginęli oni śmiercią męczeńską.

W 1220 wstąpił do zakonu franciszkanów Zakon Braci Mniejszych, przyjął imię Antoni i rozpoczął studiowanie myśli św. Franciszka. Studiował Pismo Święte, udzielał się w pracy duszpasterskiej i kaznodziejskiej. Jego kazania stały się sławne. Szczególny dar wymowy gromadził przy nim wielkie tłumy.

Wkrótce wyruszył do Maroko, aby tam nauczać. Jednak choroba nie pozwoliła mu kontynuować podróży. Podjął pracę w przytułku dla ubogich w pobliżu Forli we Włoszech. Następnie przełożeni wysłali go w celu głoszenia Ewangelii w Lombardii.

Antoni pracował też jako wykładowca na uniwersytetach w Montpellier i Tuluzie. Pracował też jako wysłannik kapituły do papieża Grzegorza IX, który nazwał jego kazania szkatułką Biblii i nakazał mu pisać kazania na dni świąt. 30 maja 1227 mianowano go prowincjałem obszaru Emilia-Romagna. Przez trzy kolejne lata Antoni pisał też kazania niedzielne. W czerwcu 1230 papież zwolnił go z tych obowiązków. Antoni osiadł w klasztorze Świętej Marii w Padwie. W 1231 roku ciężko zachorował na puchlinę wodną i zmarł mając 36 lat.

Za życia zwano go młotem na heretyków. Był jednym z najbardziej cenionych kaznodziei XIII w.; elokwentny, ze świetną pamięcią, szeroką wiedzą i silnym, czystym głosem. Uważa się, że pewnej nocy Dzieciątko Jezus odwiedziło Antoniego, ucałowało i powiedziało jak bardzo go kocha. Dlatego też świętego przedstawia się często z Dzieciątkiem na ręku.

Jego proces kanonizacyjny jest najkrótszym w historii Kościoła katolickiego, kanonizowany 30 maja 1232 przez papieża Grzegorza IX (ogłoszony świętym 352 dni po śmierci). Jego święto przypada 13 czerwca i jest hucznie obchodzone w Lizbonie. Jest on patronem tego miasta, a także Padwy. Przypisuje się mu wiele cudów, dzięki którym jest powszechnie wielbiony na całym świecie. Mówi się, że gdy po trzydziestu latach otwarto jego trumnę, ciało uległo całkowitemu rozkładowi poza językiem. Wyglądał on zupełnie jak u osoby żyjącej. 16 stycznia 1946 papież Pius XII ogłosił go doktorem Kościoła.

Atrybutami św. Antoniego są księga, lilia, serce, ogień, chleb, osioł i ryba. Uważa się go za patrona: zakonów: franciszkanów, antoninek oraz bractw; miast: Padwy, Lizbony, Padeborn, Splitu; dzieci, górników, małżeństw i narzeczonych, położnic, ubogich, podróżnych, rzeczy zgubionych i zaginionych ludzi

hymn do świętego antoniego padewskiego